Even nog terug op vakantie: De laatste keer op de camping

Afgelopen maand ben ik voor het laatst op Camping Biberhof in Biberwier geweest. Na 18 jaar komt er een einde aan wat voor mijn familie - mijn ouders, mijn zus die hier ook een eigen caravan had, en onszelf - een tweede thuis was. Mijn ouders kochten hier destijds een vaste plaats - een grote caravan met wintervoortent die hier zomer en winter staat in dit kleine plaatsje in de Zugspitzarena, tussen Lermoos en Ehrwald.

Met kerst kregen alle mensen met vaste plaatsen een brief: de camping gaat dicht. Definitief. Poeh die kwam binnen. Na 35 jaar voor sommigen. Ik zag de emotionele reacties - verdriet, boosheid, ongeloof. Er heerste weinig begrip voor deze beslissing van de kinderen van de oude eigenaren. 

De verhalen die we onszelf vertellen

Wat mij het meest trof in deze situatie, was hoe iedereen hetzelfde gedrag - het sluiten van de camping - totaal anders interpreteerde. De oudere generatie zag verraad en geldbelust gedrag. Ik zag een logische zakelijke beslissing. Maar ik besefte dat we allemaal onze eigen verhalen aan het gedrag van de nieuwe eigenaar (de zoon)  hadden gehangen.

In NLP leren we dat gedrag op zich neutraal is. Het is onze interpretatie die er betekenis aan geeft. En die interpretatie zegt vaak meer over onszelf - onze verwachtingen, angsten en behoeften - dan over de ander.

De campinggasten zagen een kind dat zij hadden gekoesterd en dat hen nu in de rug stak. Ik zag een ondernemer zijn eerder ingeslagen businessmodel volgde. Zijn zussen wilden immers ook de camping niet overnemen. Maar wat als we het allemaal verkeerd hadden?

Het verhaal achter het verhaal

Deze week vroeg een vriendin me iets wat me compleet anders deed nadenken: "Hoe hebben de kinderen van de eigenaren het opgroeien op een camping met drukbezette ouders ervaren? Altijd maar werken en bezig met de gasten, altijd maar zorgen voor anderen?"

Plotseling zag ik een totaal ander mogelijk verhaal. Misschien heeft de huidige eigenaar helemaal geen warme herinneringen aan die tijd. Misschien zag hij als kind vooral hoe zijn ouders zich uitsloven voor anderen, terwijl er minder tijd en aandacht voor hem was. Misschien associeert hij de camping niet met gezelligheid en gemeenschap, maar met stress, gebrek aan privacy en ouders die nooit echt vrij waren.

Vanuit dat perspectief is zijn keuze om de camping te sluiten geen verraad, maar misschien wel zelfbescherming. Geen geldbeluste beslissing, maar het kiezen voor een leven waarin hij wél controle heeft over zijn tijd en aandacht, voor rust voor zijn ouders en aandacht voor het gezin. 

Hetzelfde gedrag, verschillende betekenissen

Dit is precies wat er voortdurend om ons heen gebeurt. We zien gedrag en geven er onmiddellijk betekenis aan, gebaseerd op onze eigen ervaringen en verwachtingen. Maar die betekenis bestaat vaak alleen in onze hoofden.

De eigenaar die de camping sluit:

• Voor de oudere gasten: een ondankbare verr­ader

• Voor mij: een pragmatische ondernemer

• Voor hemzelf mogelijk: iemand die kiest voor zijn eigen welzijn en de familie

Hetzelfde gedrag, drie totaal verschillende verhalen.

In NLP noemen we dit "mind reading" - de aanname dat we weten wat iemand anders denkt of voelt. We doen het constant, en meestal zitten we ernaast. We projecteren onze eigen gevoelens, angsten en verwachtingen op het gedrag van anderen.

Een oefening voor jou: het perspectief omkeren

Denk eens aan iemand op wie je boos bent. Iemand van wie je denkt dat hij of zij je bewust heeft gekwetst, genegeerd of teleurgesteld. Stel jezelf nu deze vragen:

1. Ben ik er zeker van dat het zo bedoeld was? Vaak interpreteren we gedrag als persoonlijk, terwijl het helemaal niets met ons te maken heeft.

2. Welke andere verklaringen zijn er mogelijk? Misschien was die persoon gestrest, verdrietig, bang of gewoon afgeleid. Misschien handelde hij vanuit zijn eigen pijn.

3. Wat zou ík doen in dezelfde omstandigheden? Als je de volledige context zou kennen - alle zorgen, druk en geschiedenis van die ander - zou je dan anders handelen?

4. Welk verhaal vertel ik mezelf over deze situatie? En hoe kleurt dat verhaal mijn emoties en reacties?

De kracht van deze vragen ligt niet in het goedpraten van gedrag dat je pijn doet, maar in het creëren van ruimte. Ruimte tussen de gebeurtenis en je reactie. Ruimte voor begrip, voor andere perspectieven, voor keuze in hoe je reageert.

Twee werelden die ik beide begrijp

Terug naar Biberhof. Ik zie het verdriet van de generatie van mijn ouders, en dat raakt me diep. Voor hen is dit niet zomaar een camping die sluit - dit is het verlies van hun levensstijl, hun sociale netwerk, hun tweede thuis. Sommigen komen hier al 35 jaar. Ze hebben hier hun pensioen vormgegeven, hier hun dagen gevuld met leeftijdsgenoten, vriendschappen, de natuur en ontspanning.

Maar ik begrijp ook de realiteit van de huidige eigenaar. Hij heeft gewoon een ander businessmodel, andere prioriteiten, misschien wel een andere definitie van succes. En mogelijk ook andere herinneringen aan wat deze plek voor hem betekende.

Het interessante is: beide perspectieven kunnen tegelijk waar zijn. Het verdriet van de gasten is real. De overwegingen van de eigenaar zijn dat ook. Er hoeft geen goed of fout te zijn.

De harde waarheid die ik moest accepteren

Ik zag het al jaren aankomen: niets werd meer gerepareerd, alles raakte langzaam in verval. Achteraf gezien was dit het signaal dat de boel niet meer rendabel was. Daarbovenop kwamen strengere regels van de overheid - meer kosten, minder inkomsten.

Voor een ondernemer is dat niet bepaald motiverend. Het is eigenlijk logisch dat hij zijn reeds ingezette koers verder koos - luxe houten chalets van €600 per nacht, een hotel dat €1750 vraagt. Dat is gewoon een hele andere business.

Wat betekent dit voor ons allemaal?

Deze ervaring heeft me geleerd hoe gevaarlijk het is om gedrag te interpreteren zonder de volledige context te kennen. We construeren verhalen op basis van incomplete informatie, en die verhalen bepalen onze emoties en reacties.

Maar het heeft me ook iets anders geleerd: hoe waardevol het is om verschillende perspectieven te kunnen zien. Niet om alles goed te praten, maar om ruimte te creëren voor begrip en keuze.

Die community van Biberhof was bijzonder. De tradities, de verbindingen, de spontane gesprekken bij de afwas - dat soort plekken worden steeds zeldzamer. Voor veel mensen, vooral de generatie van mijn ouders, betekent dit dat ze elkaar misschien nooit meer zien. Hun sociale netwerk valt letterlijk weg.

Tegelijkertijd zie ik ook kansen voor deze camping. De camping was naast de vaste gasten, vooral een tussenstop voor verdere bestemmingen. Aangezien we niet bang zijn voor een praatje kwamen we er snel achter dat veel mensen of nergens anders een overnachting vonden en/of onder de indruk waren van de schoonheid van de omgeving. Hoevaak hebben we gehoord: volgend jaar komen we zeker wat langer hier. Al die mensen die nu al geen camping kunnen vinden, al die verhalen over uitverkochte campings. Deze plek heeft een hele grote potentie voor mensen die houden van spontaniteit en lekker met hun eigen camper, tent of caravan met de voetjes in het gras willen staan. Dat vraagt om nieuwe concepten. Mogelijkheden die wél inspelen op onze behoefte aan flexibiliteit én betaalbaarheid.

De keuze voor dankbaarheid

Als familie hebben we bewust gekozen om niet te blijven hangen in verwijten of boosheid. In plaats daarvan hebben we de oude eigenaren bedankt voor wat ze hebben gecreëerd. Want wat een prestatie was dat - zo'n hechte gemeenschap opbouwen, zoveel mensen jarenlang een thuis geven.

Het bewijs van hun succes hing letterlijk aan de muren: alle foto's in de wc en douche-gangen die het verhaal vertelden van echte verbindingen. Feestjes, wandelingen, spontane momenten van samenzijn. Dat is een vorm van rijkdom die niet in geld uit te drukken valt.

Dit is ook een keuze die we als familie maken: focussen op wat we hebben gekregen in plaats van wat we verliezen. We hadden net zo goed kunnen blijven hangen in de teleurstelling, de boosheid, het gevoel van onrecht. Maar wat zou ons dat hebben opgeleverd?

Een traan en een lach

We hebben dit hoofdstuk kunnen afsluiten met een traan en een lach. De traan om wat we verliezen - die bijzondere plek waar drie generaties mooie herinneringen hebben gemaakt. De lach om al die mooie momenten die we wel hebben gehad.

En dat brengt me bij de vraag die eigenlijk het belangrijkst is: wat is nou belangrijker? Het verdriet om een einde of de vreugde om de mooie herinneringen die niemand ons kan afnemen?

Nogmaals ik heb geen idee wat de echte beweegredenen van de nieuwe eigenaar waren. Het blijft interpretatie van wat we gezien en gehoord hebben. Wat ik wel gezien heb is dat zijn restaurants, hotel en chalets prachtig zijn. Ik ben heel benieuwd wat ze ook van deze plek gaan maken. Hoe het uit gaat zien. Want het zal heel mooi worden.

Dit afscheid leert ons om nog bewuster te genieten van wat we hebben, zolang we het hebben. Voor mij is het antwoord duidelijk. Die 18 jaar op Biberhof, die vriendschappen, die momenten met mijn man, ouders, zus en onze kinderen - dat blijft. De camping sluit, maar de herinneringen en de band die we er hebben opgebouwd, die gaan mee.

Voor nu namen we als familie afscheid van ons tweede thuis, met dankbaarheid voor alle mooie momenten. Wij blijven naar Biberwier gaan - misschien minder vaak en wat korter, maar ik kom hier al 48 jaar van mijn 50 jaar bestaan. Deze plek laat je niet zomaar los.